شروع باهم بودنمان را در آخرین روز اردی‌بهشت ۱۴۰۰، در کنار خانواده‌های تنی و ناتنی(محیط‌بانان عزیز) جشن گرفتیم. آن هم در سرزمین یوزپلنگ‌ها؛ توران.
باشد که این بهار را پایانی نباشد.
جمع محیط‌بانان و خانواده‌هایمان در کنار ما بهترین اتفاق برای این آغاز به یاد ماندنی بود. خانواده‌های عزیزانمان کیلومترها برای بودن کنار ما رانندگی کردند و زحمت بسیار برایشان داشتیم. خوشحالیم از بودنتان و داشتن تان. محیط‌بانان زلالی که با زحمات و لطفشان ما رو شرمنده کردند. جای بسیاری نیز در این جمع خالی بود. عزیزانی که دوست داشتیم در کنارمان باشند اما کرونا و مسافت نگذاشت.
این فرصت برای ما مهیا نمی‌شد مگر با لطف، اعتماد و همراهی دکتر عبدوس، مدیرکل حفاظت محیط زیست استان سمنان و آقای رادمان، رییس پارک ملی توران.
و آقایان یوسفی، گری، عامری، رجبی و کیقبادی عزیز که بسیار زحمت کشیدند و حضورشان برایمان افتخاری بزرگ بود. سپاسگزارم که این روز رو برای ما ماندگار کردید.
پی‌نوشت برای چند سال بعد خواهر زاده‌ام: در عکس با کیفیت دست جمعی نبودی و لابد داشتی یه گوشه‌ای شیطنت می‌کردی. شانس آوردی مامانت این عکس رو پیدا کرد. یادم باشه در عروسی ات جبران کنم. 😂💚
پی‌نوشت دوم: اینجا داخل مرزهای پارک ملی نیست و در حاشیه منطقه است. اینجا مراسم رو برگزار کردیم تا مشکلی برای حیات‌وحش پیش نیاد.
